به یاد خودم

تاکنون شده دلت بخواهد حرف بزنی...از همه چیز و همه جزئیات بگویی...ولی برای یک ناشناس؟

شده فرار کنی از گفتن حرف دلت برای دوست و آشنا؟

نمیدانم چه حکمتی ست؟
غریبه های رهگذر مهربان ترند...
خطاهارا کوچک تر می بینند....
تورا چون نمیشناسند قضاوت نمیکنند...
و فقط مینشینند پای درد و دلت...
و دنیارا از چشم تو میبینند...
و آخرش هم میروند...
بدون جا گذاشتن ذره ای نگرانی و ترس بابت گفته هایت....
پیش آنها نقابی به صورت نداری....
خودتی..
و کسی چه میداند که شاید برداشتن همین نقاب اندک... تورا بهتر به یاد خودت بیاورد...